[Gepubliceerd: 2019-01-28] Voorstel van wet houdende wijziging van de Wet op de jeugdzorg met betrekking tot jeugdzorg waarop aanspraak bestaat ingevolge de wet in gesloten setting (gesloten jeugdzorg), met memorie van toelichting.Bij Kabinetsmissive van 3 januari 2006, no.05.004947, heeft Uwe Majesteit, op voordracht van de Staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, mede namens de Minister van Justitie, bij de Raad van State ter overweging aanhangig gemaakt het voorstel van wet houdende wijziging van de Wet op de jeugdzorg met betrekking tot jeugdzorg waarop aanspraak bestaat ingevolge de wet in gesloten setting (gesloten jeugdzorg), met memorie van toelichting. Het wetsvoorstel strekt ertoe de Wet op de jeugdzorg (Wjz) zodanig aan te passen dat jongeren met zeer ernstige gedragsproblemen in hun bewegingsvrijheid kunnen worden beperkt (gesloten jeugdzorg) en gedwongen kunnen worden mee te werken aan een behandeling. Het beperken van jeugdigen in hun bewegingsvrijheid en hen dwingen om mee te werken aan een behandeling is thans alleen mogelijk in een justitiële jeugdinrichting (hierna: jji) op basis van de Beginselenwet justitiële jeugdinrichtingen (hierna: Bjj) en met toepassing van een door de kinderrechter afgegeven machtiging uithuisplaatsing op civielrechtelijke titel(zie noot 1). Samenplaatsing met jeugdigen die daar op strafrechtelijke titel zijn geplaatst, wordt echter ongewenst geacht. De verantwoordelijkheid voor de opvang en behandeling van de civielrechtelijk geplaatste jeugdigen wordt overgeheveld van het ministerie van Justitie naar het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) en de Wjz wordt daartoe aangepast.(zie noot 2) Beoogd wordt daarmee het zorgaanbod voor de betrokken jongeren te verbeteren en tegelijkertijd samenplaatsing met gestrafte jeugdigen te voorkomen. De Raad van State maakt naar aanleiding van het wetsvoorstel een aantal opmerkingen met betrekking tot ondermeer de aanleiding voor het wetsvoorstel, het capaciteitsprobleem, het onderscheid in de groep jeugdigen, de uitbreiding tot meerderjarigen tot 23 jaar en de toetsing aan verdragen. Hij is van oordeel dat het voorstel in verband daarmee deels nader dient te worden overwogen. 1. Aanleiding voor het wetsvoorstel Naar aanleiding van signalen omtrent de ontoereikendheid van het aanbod en de samenplaatsing van civielrechtelijk geplaatste jeugdigen met jongeren die op strafrechtelijke titel in jji's verblijven, is het zorgaanbod voor jeugdigen met ernstige gedragsproblemen onderzocht.(zie noot 3) Daaruit blijkt dat de huidige crisisplaatsing in de opvanginrichtingen van de jji's veelal geen passend zorgaanbod biedt. Ook is er onvoldoende capaciteit. Voorts blijkt uit onderzoek naar de samenplaatsing(zie noot 4) dat jeugdigen en hun ouders het niet gepast vinden dat jeugdigen op civielrechtelijke titel in een justitiële jeugdinrichting worden geplaatst. Deze overwegingen zijn voor instanties die hebben geadviseerd over een ontwerp wetsvoorstel, aanleiding geweest positief op de hoofdlijn van het wetsvoorstel te adviseren.(zie noot 5) De Raad vraagt aandacht voor een andere hoofdlijn in de onderzoeken, waaraan in het wetsvoorstel geen aandacht wordt geschonken. Het betreft die analyses, die aangeven dat er wel gedragsverschillen zijn tussen civiel- en strafrechtelijk geplaatste jongeren (verbale agressiviteit, zelfverzekerdheid), maar dat bij een deel van de populatie de scheidslijn tussen jongeren die wel en die niet een delict hebben gepleegd, slechts dun is. Veel jongeren met een civielrechtelijke plaatsing in de leeftijd van vijftien en zestien jaar zijn nog niet opgepakt vanwege een delict, maar dat is meer een kwestie van toeval. Het betekent niet altijd dat zij geen delicten gepleegd hebben.(zie noot 6) De problematiek van de samenplaatsing vereist daarom een genuanceerde benadering, omdat er ook belangrijke overeenkomsten zijn tussen de civielrechtelijk geplaatsten en de strafrechtelijk geplaatsten. Een strikte scheiding op basis van juridische titel gaat voorbij aan de achtergrond van de betrokken jeugdigen. Dit komt nog duidelijker naar voren, indien wordt gelet op jongeren die in voorlopige hechtenis worden genomen, voor wie de kinderrechter besluit om géén straf op te leggen, maar wel besluit tot voortzetting van het verblijf in de opvanginrichting. De voorlopige hechtenis wordt in deze gevallen beëindigd en deze jongeren verblijven vervolgens op civielrechtelijke titel op dezelfde plek; dit wordt ook wel aangeduid als "omzettingen". Het NIZW constateert in een op deze groep gericht onderzoek(zie noot 7) dat de problemen van beide groepen voor een groot deel overeenkomen. Van belang is dat er voldoende hulpverlening (specifiek zorgaanbod) tot stand komt. Het is minder van belang of dit nu binnen het civielrechtelijk of strafrechtelijk kader plaatsvindt.(zie noot 8) Bovendien leidt de Raad uit onderzoek af dat het raadzaam is de problematiek van de jeugdigen van 0-11 jaar te onderscheiden van die van de groep 12-18 jarigen.(zie noot 9) De Raad adviseert op de strekking van bovenvermelde onderzoeken in te gaan. 2. Capaciteit en financiering Het wetsvoorstel impliceert een verschuiving in verantwoordelijkheid tussen de ministeries van Justitie en VWS, hetgeen betekent dat ook een deel van de gebouwen en het personeel van Justitie overgeheveld wordt naar VWS. Verondersteld is dat de verschuiving budgetneutraal kan plaatsvinden.(zie noot 10) Uiterlijk een half jaar voor de inwerkingtreding van de wetswijziging zullen recente gegevens beschikbaar komen omtrent de capaciteit die voor de jaren vanaf 2007 nodig is. Voorts maakt de toelichting melding van het overhevelen van gelden van de Justitie-begroting naar de VWS-begroting in het kader van het creëren van nieuw aanbod. Uit de toelichting blijkt niet dat, afgezien van de onlangs toegezegde extra gelden voor de jeugdzorg, de doelstelling (voldoende capaciteit) de komende jaren kan worden gerealiseerd.(zie noot 11) Het realiseren van extra inhoudelijke zorg dient immers niet ten koste te gaan van de nu bestaande residentiële zorg. Verder zal ook de te behandelen groep jongeren in omvang toenemen, nu het wetsvoorstel ook voor jeugdigen tot 12 jaar en jeugdigen boven de 18 jaar in gesloten opvang voorziet. Het vorenstaande is mede van belang voor de provincies, omdat na een overgangsperiode van vijf jaar de provincies de aanspraken voor jeugdzorg in gesloten setting zullen moeten kunnen waarmaken. Uit brieven van het Interprovinciaal Overleg (IPO) blijkt dat bij de provincies zorgen bestaan over het kunnen realiseren van de te leveren zorg voor de groep jeugdigen met een ernstige gedragsstoornis. Verder blijkt dat tijdens de voorbereiding geen overeenstemming met het IPO kon worden bereikt. De Raad wijst in dit verband op een veel bredere operatie, waarover de toelichting rept, die ertoe zal leiden dat er voldoende capaciteit is voor civielrechtelijk geplaatste jeugdigen. De Raad adviseert concreter inzicht te geven in de financiering van het voorziene beleid ter zake van de aanpak van de capaciteitsproblematiek. 3. Jeugdigen tot 12 jaar en tussen 12 en 18 jaar Het wetsvoorstel heeft tot doel gesloten opvang op civielrechtelijke titel in het kader van de Wjz mogelijk te maken voor jeugdigen onder de 12 jaar, tussen 12 en 18 jaar en boven 18 jaar. Dat is ten opzichte van de huidige regelingen in de Bjj een uitbreiding met de groepen boven de 18 jaar en onder de 12 jaar. In de Bjj wordt weliswaar de leeftijd van 12 jaar niet vermeld, maar van de grens van 12 jaar moet worden uitgegaan, omdat plaatsing alleen mogelijk is in een van de jji's, die in de eerste plaats bedoeld zijn voor strafrechtelijke plaatsingen en het strafrecht alleen kan worden toegepast als de jeugdige 12 jaar of ouder is. a. Jeugdigen tot 12 jaar Wat betreft de categorie jeugdigen tot 12 jaar met zeer ernstige gedragsproblemen is in de praktijk aandacht gevraagd voor de mogelijkheid van gesloten opname in het kader van de Wjz.(zie noot 12) Het wetsvoorstel maakt geen onderscheid tussen jongeren tot 12 jaar en tussen 12 en 18 jaar, terwijl daarvoor naar de mening van de Raad wel aanleiding bestaat teneinde de gesloten jeugdzorg, zoals voorgesteld, toe te spitsen op de groep jeugdigen tot 12 jaar.(zie noot 13) In dit verband wijst de Raad op het Internationale Verdrag inzake de Rechten van het Kind (IVRK)(zie noot 14), dat ervan uitgaat dat kinderen dienen op te groeien in gezinsverband. Artikel 20 IVRK regelt de bescherming van kinderen die tijdelijk of blijvend niet in hun eigen gezin kunnen opgroeien en legt op de staat de verplichting tot bijzondere bescherming en bijstand. De keuze voor jeugdzorg in een gesloten setting voor met name kinderen tot 12 jaar behoeft tegen de achtergrond van het criterium van noodzakelijkheid ("indien noodzakelijk, plaatsing in een geschikte instelling voor kinderzorg") ten opzichte van de gezinsvervangende zorg een dragende motivering. b. Jeugdigen tussen de 12 en 18 jaar De Raad is van oordeel dat het voorstel voor de groep jeugdigen van 12-18 jaar in het licht van de onder 1 genoemde onderzoeken onvoldoende is gemotiveerd. Uit bovenvermelde studies valt immers niet zonder meer af te leiden dat voor de groep 12-18 jarigen een strikte scheiding op basis van een juridische titel (civielrechtelijke dan wel strafrechtelijke) de enige weg is. Met een dergelijk uitgangspunt zou worden voorbijgegaan aan de overeenkomsten in zorgbehoeften. De Raad meent dat in het licht van het bovenstaande de noodzaak van het overhevelen van de verantwoordelijkheid voor de opvang en behandeling van de civielrechtelijk geplaatste jeugdigen tussen de 12 en 18 jaar van het ministerie van Justitie naar het ministerie van VWS en de noodzaak om voor deze leeftijdsgroep de opvang te regelen in de Wjz, onvoldoende zijn gemotiveerd. Daarbij wijst de Raad er op dat vanouds de verantwoordelijkheid voor de kwaliteit van de beveiliging van inrichtingen in het kader van vrijheidsbeneming bij de Minister van Justitie ligt.(zie noot 15) De Raad adviseert, het vorenstaande ter zake van de twee groepen jeugdigen samenvattend, onderscheid te maken tussen de groep jeugdigen tot 12 jaar en die tussen 12 en 18 jaar. Voor de jongste groep, die geheel buiten een strafrechtelijk kader staat, zou het wetsvoorstel kunnen voorzien in een gebleken behoefte aan een gesloten opname binnen het kader van de Wjz, waarbij, gelet op het IVRK, de noodzaak van een gesloten opname steeds toereikend moet worden gemotiveerd. Voor de groep 12-18 jarigen is de problematiek, zoals hierboven aangegeven, een andere en toont de toelichting onvoldoende aan dat er geen passende mogelijkheden zijn binnen het kader van de huidige jji's. De Raad adviseert in het licht van het bovenstaande de noodzaak van het wetsvoorstel van een dragende motivering te voorzien. Daarbij dient ook de toets aan artikel 20 IVRK geëxpliciteerd te worden. 4. Personen van 18 jaar en ouder Vrijwillige hulpverlening kan op grond van de Wjz zo nodig doorlopen tot de leeftijd van 23 jaar. In de huidige situatie wordt het hulpverleningsproces in gedwongen kader evenwel afgebroken op het moment dat de jongere meerderjarig wordt, omdat bij meerderjarigheid de ondertoezichtstelling (hierna: OTS) eindigt. Teneinde mogelijk te maken dat ook gedwongen jeugdzorg wordt voortgezet na het 18e jaar, wordt in het voorgestelde artikel 29a, eerste lid, Wjz bepaald dat de regeling met betrekking tot gesloten jeugdzorg niet alleen van toepassing is op minderjarigen, maar ook op jeugdigen ten aanzien van wie op het tijdstip waarop zij meerderjarig werden, een machtiging gold. Ter motivering wordt er in de memorie van toelichting op gewezen dat thans jongeren van zestien en zeventien jaar al niet meer gedwongen worden opgenomen omdat die hulpverlening binnen de relatief korte termijn die nog rest, niet kan worden afgemaakt waardoor de hulpverlening zeer aan effectiviteit inboet. Dit is noch in het belang van de jeugdige zelf, noch in het belang van de samenleving, die, aldus de toelichting, geconfronteerd wordt met de gevolgen van de handelingen die voortvloeien uit de ernstige gedragsproblemen van de jeugdigen. De Raad onderkent het belang in voorkomende gevallen een behandeling te kunnen voortzetten na het bereiken van de meerderjarigheid. Gedwongen vormen van hulpverlening na het 18e jaar roepen evenwel niet onaanzienlijke problemen op. Allereerst is het de vraag of voortzetting van hulpverlening bij meerderjarigheid in een gesloten situatie de herintreding op latere leeftijd in de samenleving niet extra zal bemoeilijken. Bovendien moet nagegaan worden of het regelen van gesloten opname voor meerderjarigen, buiten het regiem van de Wet bijzondere opnemingen in psychiatrische ziekenhuizen (Wet Bopz), verenigbaar is met de vereisten van artikel 5, eerste lid, onder d, van het EVRM. De toelichting wijst erop dat het EVRM spreekt van minderjarigheid zonder concrete leeftijdsaanduiding. Van de in Nederland geldende leeftijd van 18 jaar waarop de meerderjarigheid ingaat kan, aldus de toelichting, afgeweken worden. In dit wetsvoorstel wordt de mogelijkheid van een na het ingaan van de meerderjarigheid voortgezette gedwongen behandeling gemotiveerd met een verwijzing naar nog steeds aanwezige ernstige opgroei- of opvoedingsproblemen die de ontwikkeling van de jeugdige naar volwassenheid belemmeren. Wat onder "minderjarige" moet worden begrepen, wordt niet gedefinieerd in het EVRM. Om een persoon overeenkomstig artikel 5, eerste lid, onderdeel d, EVRM van zijn vrijheid te beroven, dient hij evenwel minderjarig te zijn. Daarvoor dient de nationale wetgeving tot uitgangspunt te worden genomen. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat het Europese Hof voor de Rechten van de Mens de grens hoger zal stellen dan die waarop de meerderjarigheid in de desbetreffende verdragsstaat wordt bereikt.(zie noot 16) Het vorenstaande betekent dat niet zonder meer aan ernstige opgroei- of opvoedingsproblemen een doorslaggevende betekenis kan worden toegekend voor een voortgezette behandeling van jeugdigen boven de 18 jaar. Niet uitgesloten behoeft te worden dat er enige ruimte kan worden gelaten voor een aansluitende periode van vrijheidsbeneming na het bereiken van de meerderjarigheidsleeftijd ingeval sprake is van een overbruggingsfase in afwachting van een daaropvolgende mogelijkheid van opvang of verblijf elders,(zie noot 17) doch dan dient op die mogelijke opvang concreet uitzicht op korte termijn te bestaan. De Raad adviseert, gegeven de internationale regels, het voorstel op dit onderdeel te herzien. 5. Ondertoezichtstelling Een jji is in het bestaande stelsel de enige plaats waar jeugdigen kunnen worden geplaatst die van hun vrijheid zijn beroofd en waar de nodige vrijheidsbeperkende maatregelen kunnen worden toegepast, omdat daar de Bjj geldt. Voor uithuisplaatsing in een jji is een machtiging door de kinderrechter in het kader van een OTS noodzakelijk. De OTS (geregeld in titel 14 van Boek 1 van het BW) beperkt het gezag van de ouders, maar een OTS alleen kan het ouderlijk gezag niet zodanig doorbreken dat een jeugdige zonder meer door de gezinsvoogd uit huis geplaatst kan worden. Daarvoor moet de kinderrechter op grond van artikel 261, lid 1, Boek 1 BW een machtiging afgeven. In het wetsvoorstel wordt de machtiging voor gesloten opvang uit het BW overgeheveld naar de Wjz en daarmee losgekoppeld van de OTS. Indien de ouders met de opneming en het verblijf instemmen, wordt met machtiging van de kinderrechter plaatsing in een gesloten setting mogelijk zonder dat er sprake is van een OTS.(zie noot 18) Als motivering voor de keuze voor deze loskoppeling wordt in de toelichting gesteld dat de omstandigheid dat een jeugdige jeugdzorg in een gedwongen kader nodig heeft, niet per definitie zou moeten leiden tot het uitspreken van een OTS waarmee het gezag van de ouders kan worden beperkt. Als hulpverlening zonder OTS mogelijk is, moet er, aldus de toelichting, geen sprake zijn van dwang jegens de ouders. Als de ouders instemmen met de gesloten opvang kan het bij een machtiging blijven. a. Vrijwel alle adviesinstanties hebben er voor gepleit dat de automatische koppeling met de OTS in stand blijft, met name omdat een OTS een onafgebroken begeleiding en hulpverlening, ook aan de ouders, garandeert en vanwege de bemiddelende rol die de gezinsvoogd thans vervult tussen de ouders, de jeugdige en de inrichting. De memorie van toelichting stelt hieromtrent dat de benodigde hulp aan ouders ook in een vrijwillig kader kan plaatsvinden. Wat betreft de bemiddelende rol van de gezinsvoogd wordt opgemerkt dat deze de verantwoordelijkheid van de zorgaanbieder voor het onderhouden van de nodige contacten met de ouders niet wegneemt. De Raad merkt op dat de gezinsvoogd in de huidige situatie zicht heeft op de gehele gang van zaken rondom het kind en het gezin. De gezinsvoogd houdt toezicht op het kind en is het vaste aanspreekpunt voor de ouders. Uit de toelichting wordt niet duidelijk, wie die taken vervult en hoe de continuïteit in de hulpverlening gewaarborgd is bij het ontbreken van een OTS en daarmee van een gezinsvoogd. De Raad adviseert in te gaan op de hierboven gesignaleerde consequenties van het voorstel en te voorzien in deskundige begeleiding. b. Artikel 9 IVRK waarborgt het principe dat een kind niet wordt gescheiden van zijn of haar ouders tegen hun wil, tenzij dat in het belang van het kind noodzakelijk is en na rechterlijke toetsing. Verder bepaalt artikel 16, tweede lid, van dat verdrag dat het kind recht heeft op bescherming tegen willekeurige of onrechtmatige inmenging in zijn of haar privéleven. Datzelfde recht is neergelegd in artikel 8, eerste lid, EVRM. Hieruit kan worden afgeleid dat de staat al het mogelijke dient te doen om (het behoud van) de gezinsband tussen de met het gezag belaste ouder(s) en de minderjarige te bevorderen. Daarom zal dit op de voet van artikel 1: 257, lid 4, BW, ook moeten gelden voor de in het wetsvoorstel voorgestelde machtiging in die gevallen dat geen sprake is van een OTS. Voorts wijst de Raad op artikel 18, tweede lid, van het IVRK, dat op de staat de verplichting legt passende bijstand te verlenen aan ouders bij de uitoefening van hun verantwoordelijkheden die de opvoeding van het kind betreffen. Met het voorzien in een machtiging zonder een OTS, zoals neergelegd in artikel 29b, tweede lid, onderdeel c, kan de in die situatie noodzakelijke opvoedingsondersteuning niet in alle gevallen worden gewaarborgd, zoals artikel 1: 257, lid 1, BW nu wel mogelijk maakt. Zonder OTS is immers alleen vrijwillige hulpverlening (jeugdzorg) mogelijk. Ook wijst de Raad er in dit verband op dat artikel 8, eerste lid, van het EVRM, dat het recht op eerbiediging van het familie- en gezinsleven beschermt, voor de staat tevens de positieve plicht meebrengt om dat recht te waarborgen. Dit betekent dat maatregelen genomen moeten worden om scheiding tussen ouders en hun kinderen waar mogelijk te voorkomen en in geval van een noodzakelijke scheiding zo spoedig mogelijk de ouders met hun kinderen te herenigen.(zie noot 19) Uit de toelichting blijkt niet dat aan deze bepalingen is getoetst. Volstaan wordt met de opmerking dat met het opnemen van termijnen invulling wordt gegeven aan het EVRM dat regelmatige toetsing van de rechtmatigheid van de vrijheidsontneming voorschrijft (artikel 29h). De toelichting behoeft naar het oordeel van de Raad in ieder geval aanvulling, waarbij de toets aan het EVRM en het IVRK wordt geëxpliciteerd. 6. Beperkende maatregelen De voorgestelde artikelen 29o tot en met 29u Wjz bevatten de beperkende maatregelen die binnen de gesloten accommodatie jegens de jeugdige kunnen worden toegepast. Deze maatregelen betreffen onder meer de bewegingsvrijheid binnen en rondom de instelling, tijdelijke afzondering, tijdelijke overplaatsing, vastpakken en vasthouden, beperkingen van het brief- en telefoonverkeer, beperking van bezoek, onderzoek aan lichaam en kleding, urineonderzoek en onderzoek van de kamer en van poststukken. In de Bjj wordt nauwkeurig geregeld welke rechten de jeugdige heeft binnen de vrijheidsbeneming, zoals bijvoorbeeld het recht op verblijf in de groep voor een bepaald aantal uren. Vervolgens is opgesomd welke beperkingen aan deze rechten kunnen worden opgelegd. Anders dan in de Bjj is in het wetsvoorstel gekozen voor een opzet, die is afgestemd op de individuele jeugdige en zijn opgroei- of opvoedproblemen. In het voorstel staat, zo vermeldt de toelichting, het pedagogische en zorgkarakter van de opneming en het verblijf centraal, terwijl de Bjj strafrechtelijk georiënteerd is. Het voorstel geeft daarom niet louter een opsomming van beperkende maatregelen die mogelijk zijn, maar legt altijd een verbinding met het hulpverleningsplan, waarin de beperkende maatregelen uitgewerkt moeten worden. "Het gaat", aldus de toelichting, "om jeugdzorg, waarvan de wet bepaalt dat deze verantwoord moet worden uitgevoerd. Deze kwaliteitsnorm stelt de nodige beperkingen aan de toepassing van maatregelen die daarom niet meer afzonderlijk in de wet hoeven te worden vermeld". De Raad merkt op dat het feit dat de gesloten opvang op grond van het wetsvoorstel in de eerste plaats gericht is op het verlenen van jeugdzorg en niet op de uitvoering van een rechterlijk vonnis in een strafzaak, niet afdoet aan het feit dat de op grond van de Wjz geplaatste jeugdige evenals een strafrechtelijk geplaatste van zijn vrijheid beroofd is. Bovendien spelen ook bij de Bjj pedagogische aspecten een belangrijke rol. Het verschil in opzet heeft als resultaat dat de strafrechtelijk geplaatste jeugdige voor wat betreft de uitvoering van de gesloten opvang meer wettelijke waarborgen heeft dan de jeugdige die geplaatst is op grond van de Wjz. Hoewel beperkingen bij jeugdigen die op grond van een civielrechtelijke maatregel zijn opgenomen, een andere achtergrond hebben dan beperkingen die worden genomen ten aanzien van jeugdigen die op grond van het strafrecht zijn ingesloten, geldt als uitgangspunt dat jeugdigen aan geen andere beperkingen mogen worden onderworpen dan die welke noodzakelijk zijn voor het doel van de vrijheidsontneming. De bijzonder afhankelijke positie waarin deze jeugdigen verkeren vereist dat zoveel mogelijk wordt vastgelegd welke beperkende maatregelen mogen worden toegepast. Het aanbrengen van onderscheid zonder dat hiermee een objectief en redelijk doel is gediend, moet worden ontraden. De Raad beveelt aan hier in ieder geval in de toelichting op in te gaan en zonodig het wetsvoorstel aan te passen. 7. Artikelen Artikel 29b a. In het wetsvoorstel en in de toelichting wordt geen duidelijk onderscheid gemaakt tussen gesloten opvang, gedwongen opname en verblijf. Zo luidt het kopje van het voorgestelde hoofdstuk IVA Wjz : "Gesloten jeugdzorg". In artikel 29b is echter sprake van een opname en verblijf "ongeacht of de jeugdige daarmee instemt". Het kan hier derhalve om een gedwongen opname en verblijf gaan. In de artikelen 29k en 29l is, gelet op de vereiste veiligheid binnen de accommodatie en de maatschappelijke veiligheid daarbuiten, sprake van beveiligde, dus gesloten inrichtingen. Naar het oordeel van de Raad moet onderscheiden worden tussen gedwongen opname en de noodzaak tot opvang in een gesloten kader. Het beleid gericht op de mogelijkheid van een trajectmatige aanpak(zie noot 20) kan zowel binnen de gesloten opvang (in die zin dat er afdelingen zullen zijn met meer of minder strenge regimes) worden gerealiseerd, als wanneer de aanpak begint met gesloten opvang, die wordt gevolgd door jeugdzorg in een open setting. Mede in het licht van een "flexibele" tenuitvoerlegging van de machtiging op grond van het voorgestelde artikel 29h, zesde lid, Wjz adviseert de Raad te voorzien in een nauwkeurige onderscheiding en formulering. b. Het negende lid biedt de mogelijkheid het criterium voor gedwongen opneming en verblijf bij algemene maatregel van bestuur uit te werken. Deze mogelijkheid is opgenomen om de uitwerking van het criterium zoals deze door de kinderrechters zal worden gegeven, te verankeren, aldus de toelichting. Het verdient aanbeveling op basis van de huidige praktijk aan te geven waaraan gedacht moet worden. Artikel 29d In het eerste lid ontbreekt de mogelijkheid dat ouders zelf een verzoek indienen tot het verkrijgen van een machtiging, terwijl zij wel ingevolge artikel 5, derde lid, Wjz aan de stichting (BJZ) een verzoek kunnen richten voor een indicatiebesluit. In de toelichting dient tenminste uiteengezet te worden waarom hieraan geen behoefte bestaat. Artikel 29l Artikel 29l, tweede lid, schrijft voor dat de geschiktheid van de accommodaties betrekking heeft op de voorzieningen die nodig zijn om de veiligheid binnen de accommodatie en de maatschappelijke veiligheid daarbuiten te waarborgen. Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft in de zaak Bouamar(zie noot 21) geoordeeld dat vrijheidsbeneming met een opvoedkundig oogmerk alleen als rechtmatig kan worden beschouwd, als de autoriteiten de nodige institutionele voorzieningen treffen die voldoen aan de beveiligingseisen en geschikt zijn voor opvoedkundige doeleinden. Het artikellid maakt echter geen melding van een geschikte instelling waar voldoende middelen voorhanden zijn om het vooropgestelde opvoedkundige doel te bereiken. Ook artikel 29m ziet hier niet op. De Raad adviseert artikel 29l zodanig te redigeren dat in een juiste aansluiting op artikel 5, eerste lid, aanhef en onderdeel d, van het EVRM wordt voorzien. Artikel 29m Blijkens de toelichting wil artikel 29m buiten twijfel stellen dat de jeugdige ook gedurende de tenuitvoerlegging van de machtiging leerplichtig is. Door in de tekst van het artikel eveneens de woorden "gedurende de looptijd van de machtiging" te bezigen, kan de indruk worden gewekt dat een jeugdige op wie tijdens de looptijd van de machtiging artikel 3, eerste lid, van de Leerplichtwet 1969 van toepassing wordt (overschrijding van de leeftijd van de Leerplichtwet 1969), toch als leerplichtig wordt aangemerkt. Daar het niet de bedoeling kan zijn dat dit artikel afwijkt van hetgeen de Leerplichtwet 1969 regelt, adviseert de Raad om in artikel 29m bedoelde onduidelijkheid weg te nemen. Artikel 29p Op grond van artikel 29p kunnen onder dwang geneeskundige behandelmethoden op de jeugdige worden toegepast, waaronder het toedienen van medicijnen die hij moet gedogen. Geneeskundige dwangbehandeling kan worden toegepast voor zover dit nodig is om het doel van het verblijf te bereiken of voor zover dit nodig is voor de veiligheid van de jeugdige of anderen. De behandelmethoden dienen beschreven te zijn in het hulpverleningsplan. De Raad merkt op dat gedwongen geneeskundige behandeling een directe inbreuk betekent op het recht op lichamelijke integriteit van de jeugdige, gegeven de bescherming die artikel 8 van het EVRM en artikel 11 van de Grondwet bieden. In de Wet Bopz gelden voor dwangbehandeling striktere voorwaarden dan voor gedwongen opname. Van gedwongen behandeling kan slechts sprake zijn wanneer die "volstrekt noodzakelijk" is om gevaar voor de patiënt of anderen, voortvloeiend uit de stoornis van de geestvermogens, af te wenden(zie noot 22). Ook in de Bjj is het criterium voor gedwongen geneeskundige handelingen dat deze naar het oordeel van een arts "volstrekt noodzakelijk" zijn ter afwending van gevaar voor de gezondheid of veiligheid van de jeugdige of van anderen. Dit laat overigens onverlet de mogelijkheid om onder bepaalde voorwaarden drang uit te oefenen op de jeugdige om zelf eventueel voorgeschreven medicatie in te nemen of bijvoorbeeld deel te nemen aan (in het hulpverleningsplan opgenomen) vormen van psychotherapie. De Raad adviseert ten aanzien van het criterium in het wetsvoorstel aan te sluiten bij de Wet Bopz en de Bjj. 8. Voor redactionele kanttekeningen verwijst de Raad naar de bij het advies behorende bijlage. De Raad van State geeft U in overweging het voorstel van wet niet te zenden aan de Tweede Kamer der Staten-Generaal dan nadat met het vorenstaande rekening zal zijn gehouden. De waarnemend Vice-President van de Raad van State
Jaar: 2019
Raad van State
Documenten: 1
📁
Download volledig dossier (ZIP)